หนึ่งในอาหารที่ฉันจะต้องกินให้ได้ทุกครั้งที่ไปญี่ปุ่นคือ “ชาบูชาบู” หลายคนอาจจะคิดว่าธรรมดา เพราะชาบูชาบูมีอยู่ดาษดื่นในเมืองไทย แถมหลายร้านยังเป็นแบบกินได้ไม่อั้นอีกด้วย แต่ฉันขอบอกเลยว่าชาบูชาบูที่ญี่ปุ่นต่างชั้นกว่ามาก ก็อย่างที่บอก…คุณภาพวัตถุดิบเป็นช่องว่างใหญ่เบ้อเริ่มที่ยากจะถมให้เต็ม
“ชาบู ชาบู” เป็นคำเลียนเสียงธรรมชาติ ที่เกิดจากการเอาเนื้อลงแกว่งลวกในหม้อน้ำซุปดัง “ชาบู ชาบู” นั่นเป็นเสียงที่คนญี่ปุ่นได้ยิน คิดเล่นๆ ว่าถ้าชาบูชาบูเกิดที่เมืองไทย เปลี่ยนชื่อเป็น “จ๋อมแจ๋ม จ๋อมแจ๋ม” คงจะพิลึกไม่น้อย
นอกจากไม่มีเป็ดย่างหมี่หยกแล้ว การกินชาบูชาบูยังต่างจากเอ็มเคสุกี้ตรงที่กินในถ้วยน้ำจิ้มเลย ไม่ต้องมีถ้วยส่วนตัวอีกใบให้มากความ เพราะคนญี่ปุ่นไม่ซดน้ำซุปชาบูชาบูกัน โดยน้ำจิ้มชาบูชาบูมีสองแบบคือ ซอสเปรี้ยว “พอนสึ” รสดีแตกต่างจากพอนสึที่ฉันเคยกินในเมืองไทยมาก รสไม่เปรี้ยวแหลม แต่เป็นเปรี้ยวกลมกล่อมและหอมสดชื่น ส่วนน้ำจิ้มงา “โกมะ” ก็หอม มัน และหวานกำลังดี ปกติที่เมืองไทยโกมะเป็นหนึ่งในใจฉัน แต่ที่ญี่ปุ่นพอนสึเป็นที่สุด เพราะเนื้อที่ญี่ปุ่นมีความมันกว่าเนื้อไทย เวลาจิ้มกับโกมะเลยค่อนข้างเลี่ยน แต่รสเปรี้ยวสดชื่นของพอนสึช่วยตัดความมันได้เป็นอย่างดี
เราทนกินอย่างถูกต้องเยี่ยงวิถีซามูไรไปได้ไม่นาน ยังไม่ทันกินเนื้อหมด แต่ความสดเต่งตึงของผักเย้ายวนเหลือเกิน มันน่าจับโยนลงหม้อ มีทั้งกะหล่ำ ผักใบเขียว เห็ดหอม เห็ดเข็มทอง เต้าหู้ และที่ฉันชอบมากคือฮารุซาเมะ (Harusame) คล้ายๆ วุ้นเส้นแต่ทำจากมันฝรั่ง เส้นใหญ่กว่า และเมื่อลวกแล้วให้ความเหนียวมากกว่า…สุดท้ายเราจึงลงเอยที่การกินผักและเนื้อปนกันไปมาตามแบบฉบับเอ็มเคสไตล์จนได้
อ่านเพิ่มเติมและดูแผนที่ในหนังสือ “อิตาดาคิมัส ทริปกินแหลกล้างโลก”
คลิกดูทริปกินแหลกล้างโลก Itadakimasu ตอนอื่นๆ
—
ติดตามพวกเราต่อได้ที่
Website
Facebook
Youtube
Instagram
Twitter
