คิดถึง ‘หมูย่างเมืองตรัง’ ก็ทำเองไปเลย!

หมูย่างหนังกรอบ เนื้อชุ่มฉ่ำหอมเป็นเอกลักษณ์ฉบับเมืองตรัง

“เมืองพระยารัษฎา ชาวประชาใจกว้าง หมูย่างรสเลิศ ถิ่นกำเนิดยางพารา เด่นสง่าดอกศรีตรัง ปะการังใต้ทะเล เสน่ห์หาดทรายงาม น้ำตกสวยตระการตา” ขึ้นมาขนาดนี้แล้วก็คงจะเดากันได้ว่าบ้านเกิดของผู้เขียนคือจังหวัดอะไร เรียกว่าเป็นจังหวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องของกินจนได้สมญานามว่า ‘เมืองชูชก’ จังหวัดที่กินได้ตลอดเวลาไม่มีวันหลับใหล ‘ตรัง’ นั่นเอง ที่นี่มีสารพัดสิ่งให้เลือกกิน อยากกินอะไรขอให้บอก โดยเฉพาะอาหารเช้าซึ่งกินกันแบบอลังการงานสร้างมาก

สมัยก่อนเวลากลับบ้านแล้วไปกินอาหารเช้าข้างนอกนั้น ต้องไปตั้งแต่เช้าตรู่เรียกว่าไปในชุดนอนกันเลย (ไม่ต้องบอกนะว่าต้องตื่นตั้งแต่กี่โมง) พอนั่งลงที่โต๊ะ ก็จะมีคนถือถาดใหญ่ๆ มาแล้วก็วาง วาง แล้วก็วาง ของทุกอย่างที่อยู่ในถาดลงบนโต๊ะแบบไม่ถามสักคำว่ากินหรือเปล่า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องน่าห่วง เราก็จะบรรเลงกินไปเรื่อยๆ ผู้ใหญ่ก็คุยไปกินไป ส่วนเราเด็กๆ ก็ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างมีความสุข พอกินอิ่มก็จัดการเก็บจานมาเรียงซ้อนกันขึ้นไปเรื่อยๆ บางครั้งสูงเกินหัวเด็กอย่างฉันขึ้นไปประมาณคืบสองคืบกันเลยทีเดียว

บรรดาของกินที่เอามาวางไว้ที่โต๊ะอาหารเช้า หนึ่งในนั้นมีของดีของเด่นที่อยู่ในคำขวัญของจังหวัดตรังด้วยก็คือ หมูย่างเมืองตรัง ต้องเรียกว่าหมูย่างเมืองตรัง เพราะว่าไม่เหมือนที่อื่นและที่อื่นก็ไม่เหมือนกับเรา เคยมีครั้งหนึ่งเดินตลาดในกรุงเทพฯ สายตาเหลือบไปเห็นป้ายเขียนตัวใหญ่โตว่าหมูย่างเมืองตรัง เราก็หยุดยืนดูแล้วพูดขึ้นมาในใจว่า “มันหมูกรอบชัดๆ ไม่ใช่หมูย่างตรังสักหน่อย” เพราะแม้จะคล้ายแต่ก็ไม่เหมือน จุดเด่นของหมูย่างตรังที่ไม่เหมือนใครเลยคือ กลิ่นหอม หอมไปสามบ้านแปดบ้านเลยก็ว่าได้ รสหวานกลมกล่อม ซึ่งไม่ได้หวานเชื่อมเหมือนน้ำเชื่อม แต่มีความหวานและหอมจากน้ำผึ้งและน้ำตาลอ้อย หนังหมูที่กรอบแบบกัดเข้าไปทีก็จะดังกรวบๆ ชนิดทำให้คนเฒ่าคนแก่อิจฉาเด็กๆ อย่างเราที่ฟันยังดีอยู่เลยเชียวแหละ

เล่ามายาวยืดเพราะผู้เขียนคิดถึงบ้านมาก คิดถึงของกินที่บ้านแบบสุดๆ เวลากลับบ้านทุกครั้งก็จะรีบไปตลาดเช้า แล้วไปยืนต่อคิวซื้อหมูย่างเจ้าประจำ พอได้มาปุ๊บ ไม่ทันถึงรถ ก็เปิดเดินกินไปตลอดทาง ถึงบ้านก็หมดพอดี การได้กินหมูย่างที่ย่างเสร็จใหม่ๆ มันจะอร่อยขึ้นไปอีก 10 เท่า เนื้อหมูนุ่ม หนังหมูกรอบ (แค่เขียนบรรยายก็น้ำลายไหลแล้ว) เมื่อความคิดถึงเป็นเหตุ ผู้เขียนก็ไม่รอช้า สั่งผงหอมจากร้านขายยาจีนที่บ้านมาทำหมูย่างเมืองตรังแบบฉบับ Home Cook กินเองก็ได้ โดยเริ่มจากไปตลาดซื้อเนื้อหมูสามชั้น เลือกส่วนกลางๆ ชั้นเนื้อและมันสลับกันสวยงาม ไม่มีส่วนใดมากหรือน้อยกว่ากัน แล้วนำมาล้างเกลือทำความสะอาดให้เรียบร้อยเสียหน่อย จากนั้นซับน้ำให้แห้งดี หามีดคู่ใจคมๆ มาสักเล่ม บรรจงบั้งเนื้อหมูให้เป็นเต๋าขนาด 1.5 เซนติเมตร จนทั่วเนื้อหมู (ข้อควรระวัง อย่าให้เนื้อหมูขาดออกจากหนังหมูนะคะ เราจะบั้งแค่ส่วนเนื้อแต่ส่วนหนังยังอยู่เหมือนเดิม)

บั้งเสร็จเรียบร้อยก็หันมาจัดการผสมส่วนผสมไว้หมักเนื้อหมูกันเลย ผู้เขียนใช้วิธีถามญาติพี่น้องมาบ้าง ถามคนขายมาบ้างว่าใส่อะไรบ้าง ก็ได้มาดังเช่นนี้คือ จะผสมน้ำตาลทรายไม่ฟอก น้ำตาลอ้อย น้ำผึ้ง เกลือสมุทร กระเทียมโขลก พริกไทยโขลก ซีอิ๊วขาว ผงหอม และจากนั้นก็นวดส่วนผสมทั้งหมดกับเนื้อหมูให้ทั่วทุกซอกทุกมุม เพียงเท่านี้เราก็จะได้หมูที่พร้อมย่างแล้ว แต่ก่อนนำไปย่าง อย่าลืมหมักทิ้งไว้สักประมาณหนึ่งก่อน แนะนำให้หมักไว้ประมาณ 5 – 6 ชั่วโมง เพื่อให้เนื้อหมูดูดซึมเครื่องหมักอย่างเต็มที่

พอครบกำหนด เครื่องที่หมักจะละลายกลายเป็นน้ำ คนขายบอกว่าเก็บน้ำนี้มาเคี่ยวทำเป็นน้ำราดในข้าวหน้าหมูย่างที่ขายตามร้านได้นะ เราก็ไม่รอช้า เก็บไว้เหมือนกัน จากนั้นก็พลิกเนื้อหมูกลับเอาด้านหนังขึ้น เช็ดทำความสะอาดหนังหมูให้สะอาด แล้วใช้หลักการทำหมูกรอบเข้ามาช่วย โดยทาน้ำส้มสายชูที่หนังหมูให้ทั่วๆ แล้วพอกหนังหมูด้วยเกลือสมุทรให้ทั่วเช่นกัน

พอเสร็จก็นำเข้าอบในเตาอบไฟบนล่างที่อุณหภูมิ 180 องศาเซลเซียส ประมาณ 1 – 1.5 ชั่วโมง จากนั้นก็นำออกมา เอาเกลือออกให้หมด แล้วทำการสักหนังหมู คือใช้เหล็กจิ้มลงบนหนังหมูให้ทั่ว นำไปอบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้จะลดไฟลงมาเหลือประมาณ 170 องศาเซลเซียส อบนานประมาณ 45 – 50 นาที จนหนังหมูฟูกรอบ เท่านี้ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

พอได้กลิ่นหอมออกมาจากเตาอบก็ทำให้ใจของฉันคลายความคิดถึงบ้านและความอยากกินหมูย่างไปได้หน่อย เรื่องรสชาติอาจจะสู้เจ้าเจ๋งๆ ในจังหวัดไม่ได้หรอก ด้วยประสบการณ์และความชำนาญเรายังห่างไกลกันนัก แต่ฉันก็รับประกันได้ว่าอร่อยคุ้มค่าคุ้มเวลาทำ อย่างน้อยก็ทำให้หายคิดถึงบ้านเกิดไปได้แน่นนอน

ใครเคยไปเที่ยวตรังก็จะรู้ว่าตรังมีน้ำจิ้มวิเศษอยู่อย่างหนึ่ง เรียกว่าเอาไว้จิ้มกินกับทุกอย่าง คือ ค่อมเจือง หรือ ส้มเจือง ไอ้เราคนตรังก็ไม่รอช้า สับหมูย่างที่ทำเสร็จใหม่ๆ มาจิ้มกินกับน้ำจิ้มค่อมเจืองสักหน่อย ทำให้ได้อารมณ์เหมือนนั่งกินที่ร้านน้ำชาตอนเช้าๆ แบบวิถีคนตรังแท้ๆ